Le Luthiers.
Está nerviosa. Chega vinte minutos antes da hora acordada e non pode evitar pensar que está a facer algo estúpido, sen sentido. Ao entrar ao bar, parécelle que está totalmente baleiro, que as mesas se rin dela amparándose nas cadeiras sen ocupante cun aquel de matón de instituto, cadradas, frías e crueis. Cando era pequena, a miúdo cavilaba en que chegaría o di ano que ela sería a raína da escola, pero ese día xamais parecía chegar. Sempre había alguén máis capaz, máis cool, máis interesante, que lle quitaba ese papel de ansiado protagonismo. Alguén mellor ca ela, alguén que chegaba e quedaba con todo o pack de amigos e experiencias moito antes de que saíra a poxa.
A mensaxe do mail era bastante explícita: “Xa estou farto de todo. Non sei ti, pero eu preciso unha escusa para saír da casa. Quedamos no Sack's ás seis?” E a esa breve misiva sobreviñéronlle unha cascada de mensaxes cortas vía mail especificando vestimenta, descricións e códigos. Aínda que tería sido moito máis doado ter mandado unha fotografía, o feito de pórlle cara ao misterioso ser tras as frías letras dun anuncio era un exercicio de vaidade inútil e demasiado práctico para levalo a cabo. A pormenorizada descrición de vestimenta, sen embargo, outorgáballe un romántico cariz detectivesco ao seu encontro ; unha estridente aventura nunha vida de monotonía e despropósito social. Para lle dar máis credibilidade a escena, escolle sentarse na mesa máis afastada da porta, xunto a un dos grandes ventanais que ofrecen unha privilexiada vista da rúa empedrada e húmida, ao tempo que lle permiten cubrir as súas costas de ataques de posibles activos do KGB dispostos a disparar as súas Tulas sobre ela a traizón, vixiando a entrada da porta con aire discreto e despreocupado, mirando por riba da súa copia de “Asesinato no Orient Express” namentres busca a súa cita favorita, sen que ande a ler ningún parágrafo da novela.
O afouto camareiro, vestido de negro de pés a cabeza e con un deses ridículos mantelos que chega desde o talle ata os nocellos, cruzándose varias veces sobre os seus cadrís de nena prepúber en procura da evolución sexual, achégase co convencemento e a firmeza dun xeneral que se sabe gañador desa batalla. Bandexa en riste, dirixe a súa fría mirada azul cara a dela, escrutando as súas razóns para encontrarse, precisamente no seu bar, co único supervivente da resistencia alemá. Por un momento Marga fantasea coa idea de que lle pregunte sobre o prezo das cebolas tras o declive do mercado de Taiwan, pero pronto a ilusión se esvaece e o único que lle escoita é a manida pregunta de se lle apetece tomar algo. A ilusión de estar vivindo unha novela de Le Carré dálle folgos para seguir adiante coa súa tapadeira e un sorriso sarcástico cruza os seus beizos, uns beizos que, no mundo das ideas, serían carnosos e suaves pero que o frío tornou secos e maltratados, e a súa resposta restalla como unha bala do 22 no pétreo corazón do hostaleiro.
-Non o pensara, sabes? Pero coido que non, non che me apetece tomar nada, a verdade.
Un observador imparcial podería dicir que este tipo de resposta non lle agrada o máis mínimo a un currante que dá a cara ao público por un mísero salario do que, ás veces, nin vía a terceira parte despois de pagar aluguer e facturas variadas. Con todo, debía ser a primeira persoa que lle contestara algo así nos tres anos que levaba traballando no Sack's e, pese a ter visto moito, moito, pero moito, nese curre, acababa de deixalo dunha peza.
-Mira, isto é un bar.
Por moito que tratou de que o seu comentario non soara desagradable, non había xeito de suavizar semellante observación cara un cliente que, por outro lado, parecía estar no seus cabais e saber cal era a función dos bares. Por sorte, a moza que o miraba desde detrás dun libro de tapa branda que xa vira mellores tempos, non pareceu tomalo a mal e escachou coa risa. Igual, despois de todo, si que estaba algo mal da cabeza.
-Perdoa -empezou ela- e que me fixo graza a pregunta. Quedei con alguén e non me apetece tomarlle nada, pero se te vou meter nun lío podo tomar un cortado.
-Home, entrares nun bar para sentar na mesa e ler, sen consumición, non che é moi normal, non. Un cortado, logo.
-Pero con moita leite -aclarou-.
-Con canta leite? -dado que non había ninguén máis podíase permitir facer este tipo de parvadas coa rapaza. Non tiña mal aspecto, era bastante guapiña, e tiña un aquel de sa picardía nos ollos que poucas da súa idade conservaban.
-Pois, máis ou menos, a metade de café e a metade de leite.
-Nena, iso éche un café con leite.
Nena, nena é algo que só te chaman os teus pais o aquela amiga dos tempos de troula que resultou ser lesbiana e agora vive nas Illas torrando o seu corpo ao sol.
-Oes, mozo, coidadiño que xa non che son unha nena. -Son unha licenciada, é máis, unha doutorada, ¿saberás ti o que é un doutorado, parvo da silveira?
-Veña, muller, que non é para tanto. Logo un cortadiño con medio de leite e medio de café, non é?
-E será. -Afirmoulle Marga agora cun amplo sorriso nos beizos.
-Maaaaarchando! -Xa facía ben tempo que non lle dicía ese marchando peliculeiro a ninguén, había ser cousa da falta de traballo da tarde que se sentía máis livián, máis lixeiro e un tanto aburrido ata a chegada desta, pouco común, cliente.- Oes! -chamou por ela a medio camiño da barra. Ela mirou para el brindándolle toda a súa atención, algo que tamén facía tempo que non facía por en para ninguén.
-Dime.
-Gústache Billie Holiday?
Dixera que si por dicir, porque Billie Holiday é un deses nomes que son un clásico e que non podes recoñecer que non escoitaches na túa vida e negar o seu coñecemento sería como dicir que non sabes cal é a trama principal de “Estraños nun tren” ou atreverse a preguntar que é iso da tecnoloxía 3G. Estas cousas, simplemente sábense, son cousas de coñecemento público e xa está.
Desde que empezara a soar Easy living a voz da diva do jazz marabilláraa coa súa profundidade e dozura e, por moito que pretendía permanecer atenta á porta por se o seu contacto do contraespionaxe chegaba, os minutos pasaban sen que ninguén aparecera polo bar e a súa mente exploraba a delicadeza de Strange fruit e My man.
-Seica non vai vir.
O café con leite enfriaráselle de tanto agardar, e por fóra do bar as luces deran en esmorecer ata se converteren en sombras violáceas do atardecer de inverno. Billie leváraa da súa man pola ribeira do Missisipi, por pequenos locais repletos de fume e de homes e mulleres que viviran tempos interesantes, sen eles pedilo ou querelo. Por unha Nova Orleáns idealizada de rúas repletas de música jazz, vudú, caras sorrintes nas que podia estar a do mesmísmo demo e turistas amables a repartir colares de abalorios de cores para festexar unha romaría pagá de orixes pouco lembrados. Unha máis, pensaba ao escoitala, unha máis e sego a ler, unha máis e chegará. Pero non chegara, non lera, e o café que non quería seguía diante dela, a arrefriar ata o cero absoluto. Non quería dar a impresión de ser unha moza desesperada, de dar pé á pena ou a compaixón sentida por aqueles que son vítima dos plantóns e quedan co corazón roto a chorar polas esquinas porque xa non van coñecer á súa parella ideal. Por unha banda porque ela era demasiado orgullosa para amosar ese signo de fraqueza e por outra porque, definitivamente, non era o caso.
-Seica non -respostoulle cunha seguridade en si mesma que non tiña-. Tanto che me ten, polo menos saín da casa.
O rapaz ollaba cara ela cun aire de incertidume que pronto se tornou en confusión.
-O mínimo sería que che mandara unha mensaxe ao móbil, ou que tentara chamar se non ía vir, digo eu.
-Non sabe o meu teléfono.
-Vaia. Pois nada logo. Queres un café quente? Ao segundo convida a casa.
-E logo?
-A oferta dos martes.
-Hoxe é xoves.
-Martes, xoves. Todo eso dos días da semana non che son máis que convencionalismos. Queres ese café ou non?
Con esa presentación a ver quen era o guapo que non llo aceptaba. Non serían máis das oito da tarde pero fóra era noite pecha. A maldición do inverno. Como seguía sin vir ninguén Xane sentou con ela. Ao principio non falaron de moitas cousas. Do tempo, que cada día estaba máis tolo con eses días de sol amarelo e abrasador de Setembro e esas tardes de gris e chuvia no medio do Agosto. Da música que se escoitaba agora na radio, esa colección de tonadillas e refritos de éxitos dos oitenta e samplers pasados de moda e pasados unha e outra vez por máquinas sonoras coa maxia da produción para lle taladrar a cabeza aos adolescentes que, sen mercala, a adoraban e facían dela o estandarte do sufrimento da súa vida.
-Parecemos un par de vellos amargados –dixéralle ela a metade de conversa.
-Xa non somos tan novos como quixeramos ser –respostara el, cun aquel de tristura nos seus ollos de cor carballo.
-Veña, oh. Por que dis iso? É que non ves a televisión? Os de case trinta e ata trinta e moitos sómosche a mocidade da nación.
-Seica hai sitios onde empeza a notarse un aumento de natalidade, quédache pouco para que as estatísticas muden e sexas vella.
-Daquela tamén o has ser ti. Só que, polo menos, ti terás traballo. Iso dáche un punto de confianza ante a sociedade.
-Si claro –unha certa néboa cubríralle a expresión. Se ben antes estivera caracterizada por un aquel clandestino e de complicidade con Marga, agora parecía que a súa faciana era o reflexo da pura angustia dun espírito que unha vez quixera ser libre e agora só sabía coidar das súas cadeas.
Ela estaba xa a se arrepentir de terlle dito nada do traballo cando a porta do local forzou o fin da súa conversa, dándolle o pé a un home de mediana idade, vestido cun traxe azul escuro, ben limpo e impecablemente pranchado, camisa crema e gravata a listas. Portaba un maletín de coiro marrón escuro, grande, cargado e algo gastado nas costuras, e seguíao unha procesión de individuos que máis ben parecían o resto do particular elenco do Mago de Oz. O espantallo viña primeiro, de pelo lixeiramente longo, o bastante para resultar irreverente nunha sociedade de homes de negocio e moi pouco como para supor unha verdadeira mostra de rebeldía, e ollos saltóns, da cor dos zafiros. Camiñaba coa seguridade de saberse un alguén importante, con ese porte, adquirido ao nacer, de home que non ten que pensar nas consecuencias dos seus actos porque é un membro respetado dunha organización xerarquizada e competente. Por último entraron o león e mais a nena de Kansas. O felino, atrapado nun corpo vello que parecía manterse en pé por obra dalgún milagre desa virxe de Fátima que lle penduraba do pescozo, tiña as meixelas arrubiadas e marcadas de arañeiras de sangue apodrecida polo alcol, de tal xeito que era difícil fixarse nesa súa mirada, acuosa e lasciva, a alternar a atención entre o xeneroso escote da secretaria rubia e a pantalla do móbil, probablemente prevendo unha chamada a filas da omnisciente parienta.
Non podía explicar por que reservara o rol de home de follalata para o presidente da comitiva. Non pasaran nin dous segundos desde que abriran a porta e Xane xa estaba xunto a eles. Saltara da cadeira coma un resorte sometido a demasiada presión e liberado no momento xusto para salvarse dun ataque á súa estabilidade laboral, coa certeza do camareiro segundón que coñece cal é o seu lugar, e partira presto a recibir os novos clientes, saudándoos polo nome. Marga só se quedara co nome do primeiro, Don Aquilino.
Don Aquilino roubáralle a Xane. Non só a súa presenza, senón tamén o seu ser. Velo servir naquela mesa os catro Ribeiros que nin tiveran que pedir era coma ver a un Totó que medrara ata saír de escala para compracer en toda medida aos seus amos.
Billie Holiday tivera que calar para que os novos clientes prenderan o televexo e puideran seguir o desenvolvemento dun dos numerosísimos partidos de liga que serviría para encher páxinas e páxinas de xornais sen dicir nada e adormecer as conciencias. De súpeto, o bar non era máis que outro local onda se puñan copas. Perdera todo o encanto das mañás cos funcionarios e as tardes cos grupos de estudantes máis independentes e dados á nobre arte do filosofar e o dolce far niente. Perdera o glamour do refuxio do poeta, do camiñante, do que vaga polas empedradas rúas da cidade sen saber moi ben cara a onde vai e sen ter présa ningunha. Ese halo de curruncho esquecido das rúas de Praga ou Bohemia fórase coa chegada dos letrados e, de novo, só era un bar. Un bar que pouco tardara en encherse de xente ávida do descanso do oficinista namentres ela, alí varada, cunha cunca de café baleira a lle arrefriar as mans, ficaba soa e perdida nun mar de quenllas obesas que non perderían o tempo en dar caza a un xureliño perdido e con pouco que chuchar. Cumpría marchar.
Ergueuse con desgana e deixou que os comentarios dos deportistas lle atravesaran o tímpano e a consciencia ao tempo que apañaba o libro e máis a carteira. Pagoulle o primeiro café a Xane, ou a ese rapaz que metabolizara a Xane para dar lugar ao seguinte paso evolutivo, o homus puteadus, máis eficiente no emprego das ferramentas da hostalaría requeridas para o desempeño do seu labor, e menos cheo de amor propio.
Collera os seus cartos sen lle adicar nin un par de palabras de despedida. Fóra, na rúa salpicada de caóticos viandantes e curiosos nenos a morrer de cansazo extraescolar, unha muller da súa idade fitaba para o interior do Sack’s a través da xanela. Alí, tesa coma un garda do Buckingham palace, dábase un aquel de tola que teima en quedar nun sitio e xa non se mover de alí xamais. Marga pensara en se achegar a ela e preguntarlle se estaba ben, pero a muller púñalle bastante medo. Nestes tempos que corren un nunca sabe a que se pode enfrontar, e os ollos desa moza eran puro carraxe. Mirándoa sentiuse presa dunha friaxe distinta, desa que entra nos ósos e non se pode matar con mantas ou chocolate quentiño.
Dentro o espantallo fozaba no nariz lamentando a humidade do aire que respiraba, ansiosas as súas mans por atopar o doce veleno que o mantiña desperto, as neves de outono que lle aloumiñaban a ánima. Don Aquilino non gustaba de velo nese estado, afectaba á súa imaxe, así que arranxara unha entrega no baño de cabaleiros da cantina para as nove e media. En canto o seu socio aplacara o apetito marcharían do bar para tomar a penúltima na casa do Alberte, o conselleiro. A ver se alí deixaba de ver a ese raio de tola que non facía máis que seguilo por toda a cidade.
No hay comentarios:
Publicar un comentario